آیتالله ایازی: حضرت علی فرمودند اعترافی که در زندان باشد، ارزشی ندارد
تاریخ انتشار: ۱۵ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۰۱۷۶۹۱
آفتابنیوز :
محورهای گفت و گوی سیدمحمدعلی ایازی، محقق و پژوهشگر نهج البلاغه و علوم دینی:
امیرالمومنین علی (ع) سه یا چهار خطبه درخصوص نسبت بین مردم و حکومت دارند که مشهورترین آنها، خطبه ۳۴ نهج البلاغه است که حضرت میفرمایند: «أَیُّهَا النَّاسُ! إِنَّ لِی عَلَیْکُمْ حَقّاً، وَ لَکُمْ عَلَیَّ حَقٌّ» امیرالمومنین علی (ع) در این خطبه به حقوق متقابل میان مردم و حکومت اشاره میکند، چون مفروض میگیرد که مردم، ولی نعمت حکومتها هستند، مردم با این حکومت بیعت کردند و به آن رأی دادند بنابراین اقتضا این است که از ناحیه حکومت، یکسری از اقدامات برای مردم انجام شود و باید به تعهدات خود نسبت به مردم پایبند باشد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
مردم رعیت حکومت نیستند بلکه مردم، ولی نعمت حکومت هستند. حکومت باید آنچه مردم میخواهند را انجام دهد. این مسیر و جاده یک طرفه نیست بدین صورت که حکومت دستور دهد و بدون اینکه خواستههای طبیعی مردم و مسئولیتهایی که به او واگذار شده را انجام دهد، در مقابل اقدامات و انجام وظایفی را از مردم توقع داشته باشد.
از نقطههای بسیار روشن در سیره امام علی (ع) سیره حضرت در رابطه با اتهام و متهمان است به خصوص برخورد حضرت با کسانی که دستگیر و به زندان افتادهاند. روزی امیرالمومنین علی (ع) از کوچه رد میشدند، با یک فردی که دستگیر شده بود، مواجه شدند، (گویی اتهام این فرد ثابت شده بود و قصد داشتند او را کیفر دهند) حضرت پرسیدند: این فرد کیست و موضوعش چیست؟ مأمورین توضیح دادند و گفتند: این شخص به جرمی که مرتکب شده اعتراف کرده است. حضرت فرمودند: آیا این فرد در زندان به جرم خود اعتراف کرده یا در شرایط عادی است؟ سپس فرمودند: اعترافی که در زندان باشد، ارزشی ندارد. چون فردی که زندانی هست ممکن است در شرایطی قرار گرفته باشد یا بر اثر اتفاقاتی که در بازداشتگاه رخ داده، اعترافاتی کرده باشد لذا چنین اعترافاتی ارزش حقوقی ندارد. امروز عقلای جهان به این دلیل به وکیل مستقل روی آوردند که اگر یک فردی در زندان اعتراف کرد، مطئمن باشند که اعتراف او از ناحیه فشار، ترس و تهدید انجام نگرفته است و این وکیل مستقل بتواند از او دفاع کند، به همین دلیل مساله نقش وکالت مستقل اهمیت دارد. سیره عملی امام علی (ع) نشان میدهد که حضرت نه تنها اعتراف متهم در زندان را فاقد ارزش حقوقی میدانستند بلکه ایشان تأکید میکردند که حتی نباید اقرار فردی را به سادگی جدی گرفت و باید شرایط و موقعیت اقرار را در نظر داشت.
یکی از مسئولیتهای حاکم این است که براساس قانون عمل کند. اولین چیزی که در بحث مولدسازی برای بسیاری از حقوقدانان و فرهیختگان این اشکال مطرح هست، این که مولدسازی فرایند قانونی نداشته و مصوبهای است که در مراکز قانونی تصویب نشده و به کسانی اختیار میدهد اموالی را از بیت المال و ثروت ملی به فروش بگذارند، این در حالی است که کم و کیف این مسئله روشن نیست.
یکی از حساسیتهای بسیار جدی حضرت علی (ع)، در باب بیت المال بود. حضرت با کوچکترین تعدی نسبت به بیت المال حتی از سوی عزیزترین و نزدیکترین افراد برخورد میکردند به عنوان مثال زبیر بن عوام بعد از فوت پیامبر (ص) همواره کنار امام علی (ع) بود، اما او یکسری توقعات مالی و سیاسی داشت و حضرت جلوی خواستههای او را گرفت. عقیل، برادر امیرالمومنین علی (ع) بود و از حضرت توقعات خارج از ضوابط متعارف سایر شهروندان را داشت که حضرت با جدیت و قاطعیت بسیار به او پاسخ منفی داد.
نکته دیگر در باب بیت المال ضرورت «شفافیت» موارد هزینه آن در نظر مردم است. تجربه تاریخی نشان میدهد که اگر یک سیستم مالی شفاف نباشد، احتمال اینکه کسانی سوء استفاده کنند، بسیار است. به خصوص در کشور ما که مسبوق به سابقه است که رانت خواری و فساد از ناحیه برخی از کارگزاران وجود داشته و ثابت شده که آنها یک مسیر ظاهراً قانونی را طی نکردند. حال در موضوع مولدسازی اموال دولت، قصد دارند قانون منع تعقیب را تصویب کنند تا اگر هم تخلف فرد یا افرادی اثبات شود، کسی جرأت تعقیب و پیگیری نداشته باشد، این اقدام بسیار نگران کننده و فسادزا است و در تاریخ جمهوری اسلامی همیشه خواهد ماند که یک چنین اتفاقی افتاد و چنین زمینهای برای تردید و اتهام فراهم شده است.
تصور و تلقی بسیاری از مردم این است که بین آنچه که در آموزههای دینی وجود دارد با روندی که امروز حکومت در دستور کار دارد، شکاف و فاصله بسیاری وجود دارد؛ و دقیقاً امروز یکی از علل دین گریزی جامعه انجام اقداماتی است که ربطی به اسلام و دینداری ندارد. در حال حاضر مسایل اصلی در باب آزادی، عدالت و حق فراموش شده و مسئولین درباره مسایل فرعی و جزئی بسیار صحبت میکنند و این امر گویای این است که تضییع اصول و تمسک گروهی در میان افکار عمومی در حال رخ دادن است که حضرت علی (ع) همین مساله را یکی از علایم و شواهد انحطاط حکومتها معرفی میکنند.
اخیراً در سفر رییس مجلس به قم، مراجع عظام تقلید انتقاداتی جدی مطرح کردند و اعتراض خود نسبت به وضعیت کشور را رسماً اعلام نمودند و حتی برخی از مراجع بیان کردند: «حضرت علی (ع) کمیل را مسئول منطقهای نمود، سربازان اموی به این منطقه حمله بردند و آنجا را غارت کردند، حضرت نامهای به کمیل نوشتند که در نهج البلاغه آمده، مضمون این نامه این است که برخی تنها به درد دعای کمیل میخورند، ولی توان اداره یک منطقه را ندارند!» ممکن است که مراجع تقلید به طور جزئی مسایل و مشکلات کشور را بیان نکرده باشند، اما در کلیات انتقاد و اعتراضات جدی کردند و صدای مردم را به مسئولان رساندند.
همچنین بسیاری از علما و اساتید مستقل نسبت به شیوه مدیریتها و وضعیت مالی و اقتصادی جامعه و فقری که مردم از آن رنج میبرند، و همچنین شیوه برخورد با معترضان انتقادات مکرری داشتند البته شخصاً معتقدم که علما، اساتید و محققان باید بیش از پیش مسایل و مشکلات را گوشزد و راهکارها را ارایه دهند به این اندازه کافی نیست.
منبع: شفقنامنبع: آفتاب
کلیدواژه: امام علی اعترافات زندانیان امیرالمومنین علی بیت المال حضرت علی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت aftabnews.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «آفتاب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۰۱۷۶۹۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
بیت مرحوم آیتالله کاشانی بیانیه صادر کرد
به گزارش «تابناک» به نقل از ایسنا، متن بیانیه بدین شرح است؛
بسم الله الرحمن الرحیم
ان الذین آمنوا و عملوا الصالحا سیجعل لهم الرحمن ودا همانا
آنانکه به خدا ایمان آوردند و نیکوکار شدند خدای رحمان آنها را خلق محبوب میگرداند
در واپسین روزهای اسفند ماه سال ۱۴۰۲، درگذشت عالم پرهیزکار و دلداده حضرت اباصالح المهدی عج، مرحوم آیت الله محمد امامی کاشانی رحمه الله علیه رحمه واسعه قلوب ما و بسیاری از ملت شریف را جریحهدار نمود. برای آنانکه با سیره ایشان و خدمات آن مرحوم آشنایی داشتند فقدان ایشان خسارت سنگینی بود که جبران آن دشوار است لکن خاضع هستیم در برابر مشیت و اراده الهی.
آن مرحوم تا پایان حیات طیبه خود دغدغه تعلیم و تربیت نسل جوان و نشر معارف دینی و نیز خدمت به ناتوانان ایشان با محب وافری که به اهل بیت صلوات الله علیم اجمعین و عشق زاید الوصفی به حضرت ولیعصر ارواحنا لتراب مقدمه الفداء داشتند تا آخرین دقایق حیات پر برکتشان در پی تبیین و تکمیل تالیفات گرانبهایشان در این زمینه بودند.
اگرچه زبان قاصر است لکن بر خود وظیفه دانستیم که مراحم و الطاف رهبر معظم انقلاب اسلامی مدظله العالی و بیت حضرت امام خمینی رحمه الله علیه و بیوت حضرات مراجع عظام تقلید دامت برکاتهم، علما و اساتید حوزههای علمیه، روسای محترم سهگانه و مجلس خبرگان و مجمع تشخیص مصلحت نظام، اعضای محترم شورای نگهبان و مجلس خبرگان و مجمع تشخیص مصلحت نظام و مجلس شورای اسلامی، نمایندگان محترم ولی فقیه در استانها و ائمه جمعه شهرها، هیئت محترم وزیران و مقامات کشوری و لشکری، اساتید محترم دانشگاهها، مقامات و کارکنان ارگانها و نهادها، اصحاب رسانه، روحانیون و ائمه جماعات مساجد، هیئات مذهبی، اتحادیه و اصناف، همه زنان و مردان بزرگوار و شریف که بر ما منت نهادند، قدم رنجه فرمودند و با شرکت در هر یک از مراسم با شکوه وداع، تشییع، تدفین، ترحیم و چهلم آن عزیز راحل در تهران، مشهد مقدس، کاشان و سایر شهرها و یا با ارسال پیام از طریق رسانههای عمومی و فضای مجازی، ما را تسلی بخشیدند و همه آنانکه با فاتحه خود به وستان پژمرده خاندان ما را رونق تازه بخشیدند و از همه کسانی که در این روزهای غمآلود، ما را یاری کردند، قدردانی و سپاسگزاری داشته باشیم.
در خاتمه از درگاه خداوند سبحان بهترین اجر و پاداش را برای همه مومنین و مومنات و برای آن عالم ربانی، علو درجات در اعلی علیین را مسئلت داریم. انشاءالله ایران عزیز و مردم کشورمان در امنیت و سلامت بوده و تحت رهبری مقام عظمای ولایت به پیشرفتهای درخشان که آرزوی آن فقید سعید بود، دست یابند. والسلام علی عبادالله الصالحین
بیت مرحوم آیت الله امامی کاشانی رضوان الله تعالی علیه
۱۴۰۳/۲/۱